Centrum grauitatis vniuscuiusque plani est punctum quoddam intra
positum, a quo si planum appensum mente concipiatur, dum fertur, quiescit;
& seruat eam, quam in principio habebat positionem, neque in ipsa latione
circunuertitur.
Centrum grauitatis vniuscuiusque plani est punctum illud intra positum,
circa quod vndique partes æqualium momentorum consistunt. si enim per tale
centrum recta ducatur linea figuram quomodocunque secans, semper in partes aequeponderantes ipsam diuidet.
Vtitaque in planis quoque centrum grauitatis consideratur, ita etiam plana grauitate
prædita considerare, non erit absurdum. si enim impossibile
esset considerare plana grauitate prædita, centrum quoque grauitatis in
ipsis nullo modo concipi posset; atque perspicuum est, centrum grauitatis in ipsis admitti, ac designari posse, igitur & plana grauitate insignita. Et si mathematicus considerat corpora seclusa interim ipsorum grauitate, & leuitate: & Astronomus corpora considerans cælestia, quæ neque grauia, neque leuia sunt, non propterea considerat ea ex propria ipsorum natura, neque grauia, neque leuia esse; etenim quamuis grauia, vel leuia essent, nihilo minus neque grauia, neque leuia esse ea consideraret. quod si Mathematicus hoc pacto huiusmodi corpora intelligere potest; quid prohibet rursum eadem, quanuis vt talia, neque grauia, nequeleuia sint; vel grauia, vel leuia esse concipere? quenadmodum hoc quoque exem plo res magis elucescet: veluti si intelligamus ex AC appensa esse plana DE, quæ sint æqualia; su spendaturque AC in medio prorsus in B; cur mente intelligere non possumus, quantitatem, spaciumque D æqueponderare
spacio E; cum sint æqualia? Quod si planorum alterum, puta D, maius
esset ipso E; tunc C