[p. 29] οὐκ ἀπογιγνώσκουσι ἑωυτῶν οἱ ἄνθρωποι,
κἢν ἐν τῷ ἐσχάτῳ ἔωσι. δοκέω δὲ ἔγωγε
τὴν τοῦ πνεύμονος ἀπονίην αἰτίην ἔμμεναι · πόνος γὰρ κἢν σμικρὸς ἔῃ,
θάνατον ὀρρωδέει· καὶ ἔστι ἐν τοῖσι πλείστοισι φοβερώτερος ἢ κακίων· ἀπονίη
δὲ καὶ ἐν τοῖσι μεγάλοισι κακοῖσι, ἀφοβίη θανάτου,
καὶ ἔστι κακίων ἢ φοβερωτέρη .
Εὖ γε ὅλως ὁ ἰητρὸς, ἠδὲ ὁ δημότης,
εὖ γε ἐπικλήσιος τοῦδε τοῦ πάθεος. ὠκυτάτου
κακοῦ ἐστι οὔνομα·
The reading in all the MSS. is,
W)\ KU/FWN OU(=--words which evidently have no meaning. Ermerins
accordingly erases them, with the three following--κακοῦ ἐστι
οὔνομα-- altogether. This, I think, will generally be admitted to be too bold a
procedure. The emendation suggested by Fabricius and Mattaire, and adopted by Wigan
(namely, ὠκυφόνου), is so plausible, and requires so little
change of the characters, that I should have had no hesitation in adopting it, provided there
were any authority for it; but this, I fear, is not the case. I have therefore ventured to
substitute ὠκυτάτου in place of it; and I am persuaded
that, upon mature consideration, it will be approved of by every competent judge. I need
scarcely remark, that it is of common occurrence in the works of the medical authorities,
and that it is very applicable in this place.
| τί μὲν γὰρ μέζον ἢ
ὠκύτερο ν συγκοπῆς δυνάμιος; τί δὲ οὔνομα ἕτερον εἰς
ἐπίκλησιν τοῦδε τοῦ πράγματος μᾶλλον εὔσημον; τί δὲ
καρδίης ἄλλο καιριώτερον ἐς ζωὴν ἢ ἐς θάνατον; οὐδὲ τὴν
συγκοπὴν ἄπιστον τῆς καρδίης νοῦσον ἔμμεναι, ἢ αὐτὴν σίνος
τῆς ἐν αὐτέῃ τοῦ ζῆν δυνάμιος· τόσον τε τάχος τοῦ ὀλέθρου,
τοιήδε καὶ ἰδέη. ἔστι γὰρ τὸ πάθος λύσις τῶν
δεσμῶν τῆς εἰς ζωὴν δυνάμιος, ἀντίξουν τῇ συστάσει τοῦ
ἀνθρώπου ἐόν. τῆσδε γὰρ ἀπρὶξ λαβόμεν ον οὐ μεθίησι,
ἀλλ' ἐς διάλυσιν τρέπει.
καὶ οὐ μέγα τὸ θώϋμα. καὶ γὰρ καὶ ἕτερα πάθεα
ἴδια καὶ ἐπίκαιράτινων μερέων ἐστὶ, οἷσίπερ ἐμφύνει,
καὶ τουτέων ἐξάπτεται· βουβῶνες μὲν οἱ
|