Telluris Theoria Sacra Linda Hall Library Collection Table of Contents
ILLUSTRISSIMO VIRO
CAROLO
WILTONIÆ COMITI,
Salutem
PRÆFATIO ad Lectorem
ELENCHUS
CAPITUM LIBRI I. CAP. I LIBRI II. CAP. I
TELLURIS THEORIA SACRA LIBER I. De Diluvio, & Dissolutione Terræ CAPUT I.
Introductio & summa totius Operis; quo
genere probationum utimur, & à quibus abstinemus CAP. II.
De Diluvio Noëtico : quòd explicari
non possit per communem hypothesin CAP. III.
Diluvium Noëticum non erat particulare: præludium explicationis nostræ,
cum summâ & ordine dicendorum in
Libro primo CAP. IV.
De formâ Telluris primœvâ, propositio
prima: & de tempor ali ortu terrœ ex
Chao CAP. V.
Variæ facies successivæ Chaos : sub qua tandem
forma in Orbem habitabilem cessit : Illa forma cum Sacris literis & antiquorum placitis
confertur : deniqueadstruitur propositio secunda CAP. VI.
Terra prima dissoluta est ; quare & quo
modo ; quâ ratione ex ipsius dissolutione
ortum sit Diluvium Vniversale. Propositio tertia adstruitur CAP. VII.
Dissolutio Terræ primæ probatur à posteriori ; nempe ex illâ hypothesi Hodiernæ
telluris forma & phænomena aptissimè
explicantur ; agitur in specie de cavitatibus subterraneis CAP. VIII.
De Oceano : & Voraginis marinæ formâ,
conditionibus, & causis : ac de Insularum Origine CAP. IX.
De Montibus : eorum magnitudine, formâ, situ irregulari, & origine CAP. X.
Recapitulatio totius operis : Variæ formæ
telluris hodiernæ gener ales & partiales,
earumque explicatio. Coniectura de cæteris Planetis : Terram nostram non
esse præstantissimam, aut unicè habitabilem Universi portionem C A P. Ultimum.
Respondetur explicationibus Theologicis
hodiernæ formæ Telluris. Hypothesis
nostra de terrâ superabyssinâ ulteriùs
confirmatur. Monitum de recursu ad
causam primam, & ad miracula
PRÆFATIO
LIBER II.
De Tellure primigeniâ & de Paradiso CAPUT I.
Introductio & summa libri secundi ; Phænomena generalia Paradisi & Orbis
primævi ex historiâ sacrâ & profanâ
recensentur CAP. II.
Phænomena iam recensita telluri hodiernæ
non conveniunt, neque explicari possunt
secundùm formam & situm hodierni
cœli & terræ CAP. III.
De verâ causâ longævitatis Ante-Diluvianorum : & de causis senectutis in genere, & brevitatis hodiernæ
vitæ CAP. IV.
Hypothesis nostra de tellure primigeniâ exponitur, potissimùm quoad rectum istius
situm in Eclipticâ, cuius causa & ratio
ostenditur : Indè facilè explicantur memorata phænomena mundi primi. Notatur discrimen Hypothesis nostræ ab
illâ Cartesii, & in ipsius defectus animadvertitur CAP. V.
De aquis telluris primigeniæ ; & de ortu,
motu, & exitu ipsius fluviorum : ubi
datâ occasione de figurâ telluris Ovatâ
tractatur ; & obiter de fluviis, qui statis temporibus inundant : denique quæ
de aquis & fluviis primæ terræ dicta
sunt, cum historiâ Sacrâ conferuntur CAP. VI.
De loco Paradisi Terrestris : Neotericorum opinio de sede Paradisi in Mesopotamiâ, refellitur ; situs ipsius in orbe
Australi, ex authoritate Patrum, astruitur CAP. VII.
Quæ nova & singularia sunt in hoc opere
cum antiquorum Philosophiâ & traditionibus comparanda proponuntur : atque primùm Cosmogoniæ antiquæ gentium explicantur, & cum Theoriâ nostrâ de primâ Telluris origine conferuntur CAP. VIII.
Cosmogoniœ Sacrœ explicantur, prœsertim Mosaicæ : & cum eâdem Theoriâ nostrâ conferuntur CAP. IX.
Articulus secundus proponitur, probaturque antiquam doctrinam inter Christianos de situ sublimi Paradisi, Theoriæ nostræ de mundo Originario & de
Paradiso conformem esse CAP. X.
Articulus tertius de novitate Montium,
Maris, & Insularum proponitur &
probatur. Dein articulus quartus de
Figurà Telluris ovatâ authoritate Veterum munitur ; ubi antiqua doctrina
de Ovo Mundano digeritur, & perspicuè exponitur. Denique articulus ultimus de situ recto telluris primæ, tam
Philosophorum sententiis quàm sacratioribus documentis stabilitur CAP. Ultimum.
Divinæ Providentiæ varia systemata,
maiora & minora : Illius quod mundum nostrum spectat brevis series :
Huius seriei quanta pars iam absoluta
est, & quid tractandum superest in
posteriori parte huius operis paucis dicitur. Conclusio
NOBILISSIMO PRINCIPI,
JACOBO,
ORMONDIÆ DUCI,
SALUTEM
PRÆFATIO
AD
LECTOREM
ELENCHUS
CAPITUM LIBRI III. CAP. I LIBRI IV. CAP. I
ERRATA
LIBER III.
De Conflagratione Mundi CAPUT I.
INTRODUCTIO,
ET
Propositum Operis CAP. II.
Status Quæstionis exponitur CAP. III.
Igne periturum esse Mundum, secundùm
Veteres : maximè Stoicos ; Quibus
tamen multò antiquius est illud dogma,
origine Barbaricum : atque ad fidem
Christianam iam accensendum CAP. IV.
De Mundi hodierni duratione & futuri incendii tempore. Calculi varii
Astronomici ad examen reducuntur.
Anni Magni quæ sit vera notio,
exponitur CAP. V.
De calculis Propheticis, cuiuscunque
ordinis : Exoticis aut Sacris : iisque
Hebræis aut Christianis. Ex his nihil præcisè definiri posse, quoad Mundi exitum CAP. VI.
Ingressus ad explicandas Causas Conflagrationis. Nodus argumenti proponitur, & expeditur primùm modo
generali. Causæ supposititiæ Incendii
removentur : Quales sunt Appropinquatio Solis ad Terram, & Ignis
Centralis eruptio CAP. VII.
De Causis Conflagrationis genuinis. Incendii limites : Apparatus primus ad
incendium generale, externus & visibilis : Apparatus secundus occultior :
Apparatus tertius CAP. VIII.
Quœ, sub finem mundi, rerum naturœ
sapervenerint ad incendium dispositiones ; quoad materiam, formam, &
situm Telluris. Providentiam divinam prœesse omnibus CAP. IX.
De consumptione Oceani. De Montium & Scopulorum ruinâ & fusione.
De regionibus circumpolaribus ; &
de adæquandâ Telluris facie CAP. X.
De Principio, progressu, & consummatione Incendii : converso mari in Lacum Sulphuris & Salis, totoque globo
materiâ ardenti cooperto CAP. XI.
Phænoménwn, aut Ostentorum, quæ, per
Oracula Sacra, Telluris conflagrationem præcedere aut comitari dicuntur,
ex iactis fundamentis, explicatio CAP. XII.
Adventûs Christi, & Incendii mundani, qualiscunque Descriptio
CONCLUSIO
PRÆFATIO
AD
LECTOREM
LIBER IV.
De Novis Cœlis & Novâ Terrâ,
ACDE
BEATO SECULO ;
SIVE DE
MUNDO RENOVATO
ET
Rerum omnium Consummatione CAPUT I.
Introductionis loco, Mundum non abolitum iri in Conflagratione, sed renovatum, ostenditur CAP. II.
Ortus novi Mundi ex reliquiis Antiqui. Huius novi Cœli & novæ Terræ dotes & conditiones exponuntur :
& Sacrarum Literarum dictis &
testimoniis comprobantur CAP. III.
DE INCOLIS NOVÆTERRÆ.
Secundùm Oracula Sacra & Scripturæ
canonem, fore Beatum seculum, vel
Beatum Millennium in Terris : ante,
vel post Conflagrationem CAP. IV.
Secundum veterem Ecclesiæ fidem, &
Patrum Christianorum suffragia, futurum esse Beatum Millennium in
terris ; antè vel post Conflagrationem CAP. V.
DIGRESSIO.
Secundum Judæorum & Gentium
Thologiam, fore itidem Beatum Seculum in Terris : ante vel post
Conflagrationem CAP. VI.
Proponitur Idæa & conspectus Millennii, sive Vitæ Beatæ in novâ Terrâ
futurâ : Tàm quoad rerum humanarum, quàm naturæ ordinem CAP. VII.
De Contemplatione, & perfectionis nostræ incrementis, in Millennio CAP. VIII.
Spicilegia argumentorum pro Millennio,
ex Typis, & ex intermedio Christi
adventu CAP. IX.
Beatum Millennium, quale describitur
in sacris literis, obtinere non posse ante
conflagrationem : sive in hodiernâ
Terrâ, & hodierno naturæ statu.
Sed in novo cœlo & novâ terrâ, mundo renovato, tandem futurum esse CAP. X.
Dissertatio coniecturalis :
De iis quæ Millennium secutura sunt usque
ad rerum omnium consummationem CAP. Ultimum.
Totius Theoriæ brevis conspectus, operisque Epilogus
Electronic edition published by Cultural Heritage Langauge Technologies and funded by the National Science Foundation International Digital Libraries Program. This text has been proofread to a Medium degree of accuracy. It was converted to electronic form using data entry.
LIBER II.
De Tellure primigeniâ & de Paradiso CAP. VII.
Quæ nova & singularia sunt in hoc opere
cum antiquorum Philosophiâ & traditionibus comparanda proponuntur : atque primùm Cosmogoniæ antiquæ gentium explicantur, & cum Theoriâ nostrâ de primâ Telluris origine conferuntur
Table of Contents
Non me latet , si quorundam interpretationem sequamur , nihil aliud intelligendum esse per illam ἰλὺν
primigeniam Antiquorum , quàm aquam turbidam ,
aut potiùs terram cœnosam ; nempe simplicis aquæ
cum terrâ mixtionem : atque talem fuisse existimant,
separato aëre , reliqui Chaos statum : at verò hoc Cœnum est , non Limus ; neque Cœnum aptum esse potuit rerum seminium ; humor tenuis & macer, cum
terra consimili , non est materia disposita & debitè
temperata ad concipienda & evolvenda rerum semina
& formas . Prætereà qui hoc modo ordinant Chaos,
nullum Tartaro ( qui tamen in omnibus Cosmogoniis Antiquorum principalem partem constituit )
locum relinquunt ; supponunt enim totum Chaos
divisum fuisse in aërem & terram cœnosam, aër autem sive nox non erat Tartarus ; Distinguunt enim
manifestè omnes Cosmogoniæ inter Noctem & Tartarum : Tartarúmque loco inferiori ponunt , μυχῷ
χθονὸς ἐυρυοδείνς. Si verò ab infimâ superficie aëris
usque ad Centrum Telluris nihil supponamus nisi
terram Cœnosam vel terram solidam , Tartaro nullus
planè locus relinquitur . Quare hæc ordinatio Chaos,
utì repugnat legibus Naturæ , neque Orbis habitabilis fundamentum ullum præbeat , ut libro præcedente
Capitibus 5to & ultimo probavimus ; ità etiam repugnat Cosmogoniis inter antiquas maximè authenticis, earúmque basin ipsam subvertit . Unde omni
modo necesse est ut ἰλὺν primigeniam interpretemur , non de terrâ cœnosà, sed de terrâ pingui :
Neque de integrâ massâ telluris , sed de regione
aut concretione exteriori cui suppositus erat Tartarus . Et cùm hanc Nox pepererit , ovi sui testam ;
Nóxque idem sit ac aër impurus & caliginosus :
ab
illo aëre genitum esse exteriorem Orbem habitabilem ,
Image Size: 240x320 480x640 960x1280 1440x1920 1920x2560
