DE MOTIONIBUS NATVRALIBUS A Gravitate pendentibus.

   

Cap. 12. de vacui necessitate.

EVidentissima profecto est nedum existentia naturæ corporeæ, sed etiam præcipua eius affectio in definitione tradita. Dicimus enim corpus esse sub stantiam triplicem extensionem, seu dimensionem habentem, & spatium, quod a prædicto corpore occupatur plenum vocare solemus, hoc porro præiudicium pendet ex eo, quod in interna alicuius vasis capacitate poni potest modo terra, modo aqua, aut aliud corpus fluidum, siue densum, & dicimus prædictam capacitatem vasis repleri modo ab vno, modo ab altero corporum prædictorum. Hinc concipimus capacitatem illam vasis esse quid distinctum, & diuersum a corporibus id continenter replentibus.

Iam ex præ concepta pleni natura, & affectione statim percipimus vacui, seu inanis naturam in eo consistere, vt praedicta vasis capacitas careat omnino corpore quolibet a quo repleri poterat. Hoc vero vacuum duplici modo concipi potest, aut enim supponitur entitas quædam incorporea non tamen indiuisibilis, sed extensa, & occupans triplici dimensione vniuersam vasis praedicti capacitatem. Alio modo concipi potest vt mera priuatio corporum, & absolute nihilum. priori modo conceditur a Pythagoricis, Democrito, Epicuro, & ab alijs, ratio vero quæ hanc sententiam suadere, & confirmare videtur, est quia capacitas illa vasis per se sumpta, a qua siue re ipsa,