[sect. P6]
[sentence 1] quoniam igitur, uti paulo ante monstratum est, omne quod scitur non ex sua
sed ex comprehendentium natura cognoscitur, intueamur nunc quantum fas est quis sit
diuinae substantiae status, ut quaenam etiam scientia eius sit possimus agnoscere. [sentence 2]
deum igitur aeternum esse cunctorum ratione degentium commune iudicium est. [sentence 3]
quid sit igitur aeternitas consideremus; haec enim nobis naturam pariter diuinam
scientiamque patefacit. [sentence 4] aeternitas igitur est interminabilis uitae tota simul et perfecta
possessio. quod ex collatione temporalium clarius liquet. [sentence 5] nam quicquid uiuit in
tempore id praesens a praeteritis in futura procedit nihilque est in tempore constitutum
quod totum uitae suae spatium pariter possit amplecti, sed crastinum quidem nondum
apprehendit hesternum uero iam perdidit; in hodierna quoque uita non amplius uiuitis
quam in illo mobili transitorioque momento. [sentence 6] quod igitur temporis patitur
condicionem, licet illud, sicuti de mundo censuit Aristoteles, nec coeperit umquam esse
nec desinat uitaque eius cum temporis infinitate tendatur, nondum tamen tale est ut
aeternum esse iure credatur. [sentence 7] non enim totum simul infinitae licet uitae spatium
comprehendit atque complectitur, sed futura nondum, transacta iam non habet. [sentence 8] quod
igitur interminabilis uitae plenitudinem totam pariter comprehendit ac possidet, cui
neque futuri quicquam absit nec praeteriti fluxerit, id aeternum esse iure perhibetur
idque necesse est et sui compos praesens sibi semper assistere et infinitatem mobilis
temporis habere praesentem.
[sentence 9] unde non recte quidam, qui cum audiunt uisum Platoni mundum hunc nec
habuisse initium temporis nec habiturum esse defectum hoc modo conditori mundum
fieri coaeternum putant. [sentence 10] aliud est enim per interminabilem duci uitam, quod mundo
Plato tribuit, aliud interminabilis uitae totam pariter complexum esse praesentiam, quod
diuinae mentis proprium esse manifestum est. [sentence 11] neque deus conditis rebus antiquior
uideri debet temporis quantitate sed simplicis potius proprietate naturae. [sentence 12] hunc enim
uitae immobilis praesentarium statum infinitus ille temporalium rerum motus imitatur,
cumque eum effingere atque aequare non possit, ex immobilitate deficit in motum, ex
simplicitate praesentiae decrescit in infinitam futuri ac praeteriti quantitatem, et cum
totam pariter uitae suae plenitudinem nequeat possidere, hoc ipso quod aliquo modo
numquam esse desinit illud quod implere atque exprimere non potest aliquatenus uidetur
aemulari alligans se ad qualemcumque praesentiam huius exigui uolucrisque momenti,
quae quoniam manentis illius praesentiae quandam gestat imaginem, quibuscumque
contigerit id praestat ut esse uideantur. [sentence 13] quoniam uero manere non potuit, infinitum
temporis iter arripuit eoque modo factum est ut continuaret eundo uitam cuius
plenitudinem complecti non ualuit permanendo. [sentence 14] itaque si digna rebus nomina
uelimus imponere, Platonem sequentes deum quidem aeternum, mundum uero dicamus
esse perpetuum.
[sentence 15] quoniam igitur omne iudicium secundum sui naturam quae sibi subiecta
sunt comprehendit, est autem deo semper aeternus ac praesentarius status, scientia
quoque eius omnem temporis supergressa motionem in suae manet simplicitate
praesentiae infinitaque praeteriti ac futuri spatia complectens omnia quasi iam gerantur
in sua simplici cognitione considerat. [sentence 16] itaque si praeuidentiam pensare uelis qua
cuncta dinoscit, non esse praescientiam quasi futuri sed scientiam numquam deficientis
instantiae rectius aestimabis. [sentence 17] unde non praeuidentia sed prouidentia potius dicitur,
quod porro a rebus infimis, constituta quasi ab excelso rerum cacumine cuncta prospiciat.
[sentence 18] quid igitur postulas ut necessaria fiant quae diuino lumine lustrentur, cum ne
homines quidem necessaria faciant esse quae uideant? [sentence 19] num enim quae praesentia
cernis aliquam eis necessitatem tuus addit intuitus? -- minime. [sentence 20] -- atqui si est diuini
humanique praesentis digna collatio, uti uos uestro hoc temporario praesenti quaedam
uidetis ita ille omnia suo cernit aeterno. [sentence 21] quare haec diuina praenotio naturam
rerum proprietatemque non mutat taliaque apud se praesentia spectat qualia in tempore
olim futura prouenient. [sentence 22] nec rerum iudicia confundit unoque suae mentis intuitu tam
necessarie quam non necessarie uentura dinoscit, sicuti uos cum pariter ambulare in
terra hominem et oriri in caelo solem uidetis, quamquam simul utrumque conspectum
tamen discernitis et hoc uoluntarium illud esse necessarium iudicatis. [sentence 23] ita igitur
cuncta dispiciens diuinus intuitus qualitatem rerum minime perturbat apud se quidem
praesentium ad condicionem uero temporis futurarum. [sentence 24] quo fit, ut hoc non sit opinio
sed ueritate potius nixa cognitio, cum exstaturum quid esse conoscit quod idem exsistendi
necessitate carere non nesciat.
[sentence 25] hic si dicas quod euenturum deus uidet id non euenire non posse, quod
autem non potest non euenire id ex necessitate contingere, meque ad hoc nomen
necessitatis adstringas, fatebor rem quidem solidissimae ueritatis sed cui uix aliquis nisi
diuini speculator accesserit. [sentence 26] respondebo namque idem futurum cum ad diuinam
notionem refertur necessarium, cum uero in sua natura perpenditur liberum prorsus
atque absolutum uideri. [sentence 27] duae sunt etenim necessitates, simplex una, ueluti quod
necesse est omnes homines esse mortales, altera condicionis, ut si aliquem ambulare
scias eum ambulare necesse est. [sentence 28] quod enim quisque nouit id esse aliter ac notum
est nequit, sed haec condicio minime se cum illam simplicem trahit. [sentence 29] hanc enim
necessitatem non propria facit natura sed condicionis adiectio; nulla enim necessitas
cogit incedere uoluntate gradientem, quamuis eum tum cum graditur incedere
necessarium sit. [sentence 30] eodem igitur modo, si quid prouidentia praesens uidet, id esse
necesse est tametsi nullam naturae habeat necessitatem. [sentence 31] atqui deus ea futura quae
ex arbitrii libertate proueniunt praesentia contuetur; haec igitur ad intuitum relata
diuinum necessaria fiunt per condicionem diuinae notionis, per se uero considerata ab
absoluta naturae suae libertate non desinunt. [sentence 32] fient igitur procul dubio cuncta quae
futura deus esse praenoscit, sed eorum quaedam de libero proficiscuntur arbitrio, quae
quamuis eueniant exsistendo tamen naturam propriam non amittunt qua prius quam
fierent etiam non euenire potuissent. [sentence 33] quid igitur refert non esse necessaria, cum
propter diuinae scientiae condicionem modis omnibus necessitatis instar eueniet? [sentence 34]
hoc scilicet quod ea quae paulo ante proposui, sol oriens et gradiens homo, quae dum
fiunt non fieri non possunt, eorum tamen unum prius quoque quam fieret necesse erat
exsistere, alterum uero minime. [sentence 35] ita etiam, quae praesentia deus habet dubio procul
exsistent, sed eorum hoc quidem de rerum necessitate descendit illud uero de potestate
facientium. [sentence 36] haud igitur iniuria diximus haec si ad diuinam notitiam referantur
necessaria, si per se considerentur necessitatis esse nexibus absoluta, sicuti omne quod
sensibus patet si ad rationem referas uniuersale est, si ad se ipsa respicias singulare.
[sentence 37] sed si in mea, inquies, potestate situm est mutare propositum, euacuabo
prouidentiam, cum quae illa praenoscit forte mutauero. [sentence 38] respondebo propositum te
quidem tuum posse deflectere, sed quoniam et id te posse et an facias quoue conuertas
praesens prouidentiae ueritas intuetur diuinam te praescientiam non posse uitare, sicuti
praesentis oculi effugere non possis intuitum quamuis te in uarias actiones libera
uoluntate conuerteris. [sentence 39] quid igitur, inquies, ex meane dispositione scientia diuina
mutabitur, ut cum ego nunc hoc nunc illud uelim illa quoque noscendi uices alternare
uideatur? [sentence 40] -- minime. omne namque futurum diuinus praecurrit intuitus et ad
praesentiam propriae cognitionis retorquet ac reuocat; nec alternat, ut aestimas, nunc
hoc nunc aliud praenoscendi uice, sed uno ictu mutationes tuas manens praeuenit atque
complectitur. [sentence 41] quam comprehendendi omnia uisendique praesentiam non ex
futurarum prouentu rerum sed ex propria deus simplicitate sortitus est. [sentence 42] ex quo illud
quoque resoluitur quod paulo ante posuisti, indignum esse si scientiae dei causam futura
nostra praestare dicantur. [sentence 43] haec enim scientiae uis praesentaria notione cuncta
complectens rebus modum omnibus ipsa constituit, nihil uero posterioribus debet. [sentence 44]
quae cum ita sint, manet intemerata mortalibus arbitrii libertas nec iniquae leges solutis
omni necessitate uoluntatibus praemia poenasque proponunt. [sentence 45] manet etiam spectator
desuper cunctorum praescius deus uisionisque eius praesens semper aeternitas cum
nostrorum actuum futura qualitate concurrit bonis praemia malis supplicia dispensans.
[sentence 46] nec frustra sunt in deo positae spes preces que, quae cum rectae sunt inefficaces
esse non possunt. [sentence 47] auersamini igitur uitia, colite uirtutes, ad rectas spes animum
subleuate, humiles preces in excelsa porrigite. [sentence 48] magna uobis est, si dissimulare non
uultis, necessitas indicta probitatis cum ante oculos agitis iudicis cuncta cernentis.