|
Cum haud modicam noctis partem posuissent in illis sermonibus, redit in thalamum Arsidas momentaneam quietem petiturus. Sed marcidae voces et stertentium rauca ebrietas interpellavêre somnum, ut denique abiecta soporis spe, risu irato malediceret ludicris militibus, excitatisque eorum praecipuis ad regiam se ire moneret; ipsi, ubi placeret, cum Archombroto sequerentur. Iter erat duodecim milium, quo strenue confecto aulam intravit, cum vix pauci ex Argenidis familia evigilassent. Illa noctem turbulentis cogitationibus non sine Selenissae horrore exegerat, quae memor furoris pridiani et ad omnem inquieti corporis motum pavens surgebat subinde de strato, et quis miserae status, quis impetus esset anxia contemplatione quaerebat. Adhuc in illis erat officiis, cum Arsidas ministros excitavit rogavitque ad Selenissam intromitti. Rem ipsi ad ancillas detulerunt, et una cui licebat reserato Argenidis thalamo in quo Selenissae stratum erat, adesse Arsidam et matronae colloqui velle dixit. Ipsum diei tempus nondum salutationibus maturum (cum praeterea sciret carum inprimis Arsidam fuisse Poliarcho) facile persuasit de rebus quae tantopere turbabant aliquid nuntiaturum advenisse. Sed si tristia afferebat, nefas erat scire Argenidem.
|
