[p. 67] δὲ διὰ τοῦ πνεύμονος,
ἐμπύη ἥδε τοὔνομα.
I am not aware that the term
ἐμπύη occurs elsewhere. Hippocrates and Galen, I believe,
universally use the substantive ἐμπύημα , or the adjective
ἔμπυοι- -the latter being their more common
practice.
| ἢν δὲ ἐπὶ τοῖσι καὶ ὁ πνεύμων ἕλκος ἵσχῃ,
ἀναβρωθεὶς ὑπὸ τοῦ διενεχθέντος πύου,
τοὔνομα οὐκέτι ἐμπύη, ἀλλὰ φθόην μεταλαμβάνει·
ξύνεστι δὲ καὶ πῦρ ξυνεχὲς, ὡς μὴ δοκέειν,
At first I
was inclined to adopt the alteration of Ermerins, who substitutes μοι for
μὴ; but, after reading Cælius Aurelianus's description of Phthisis, I
was convinced that μὴ is the preferable reading. The
words of Aurelianus are: "Sequitur autem ægrotantes febricula
latens," etc.
| λῆγον μὲν οὔκοτε,
λῆθον δὲ δι' ἡμέρης ἱδρῶτι καὶ ψύξι τοῦ σκήνεος.
καὶ γὰρ καὶ τὰ ἴδια φθόης ἐστὶ, ἢν ἡ θέρμη
ζωπυρῇ, καὶ ἐς νύκτα ἐκλάμπῃ,
ἡμέρην δὲ αὖθις ἐν τοῖσι σπλάγχνοισι φωλεύει · δηλοῖ δὲ ἡ δυσφορίη,
καὶ ἡ ἀδυναμίη, καὶ αἱ ξυντήξιες.
ἢν γὰρ ἀπεδίδρησκε τοῦ σκήνεος δι' ἡμέρης τὸ
πῦρ, πῶς οὐκ ἂν ἐσαρκοῦ τό τε καὶ ἠδύνατο,
καὶ εὐφόρως εἶχεν ὥνθρωπος; εὖτε
γὰρ ἀνάγει, ἐπὶ μᾶλλον τὰ δεινὰ αὐξέεται.
I am not satisfied with
ἀνάγει in this sentence; but have not been able to find a
proper substitute for it. The translation of Crassus is most suitable to the context: "ut enim recessit," etc. Qu.
ἀνέθῃ̣ | σφυγμοὶ σμικροὶ καὶ ἀμυδροὶ,
ἀγρυπνὴ,
ἄχροια, καὶ τἄλλα πάντα ὁκόσα οἱ
πυρεταίνοντες· ἰδέαι δὲ ὑγρῶν μυρίαι, πελιδνῶν,
μελάνων κατακορέων , ἢ
ὠχρολεύκων , ἢ λευκοχλωρέων· πλατέων,
στρογγύλων · σκληρῶν, δυσλύτων,
ἢ μανῶν, λυομένων· ἢ ἀνόσμων,
ἢ κακωδέων· ἅπαντα δὲ τάδε πύου ἔασι ἰδέαι.
ὁκόσοι γὰρ ἢ πυρὶ ἢ ὕδατι τὰ ὑγρὰ τεκμαίρονται,
οὐ κάρτα μοι δοκέουσι φθόην οἵδε γιγνώσκειν · πιστοτέρη γὰρ ἡ ὄψις ἁπάσης ἄλλης
αἰσθήσιος, οὐ τῶν ἀναγομένων μοῦνον,
ἀλλὰ καὶ τοῦ εἴδεος τοῦ νοσέοντος. ἢν γὰρ καὶ
δημότης ἴδῃ τὸν ἄνθρωπον ὠχρὸν, ἀδρανῆ,
ἀναβήσσοντα, ξυντετηκότα,
ἀτρεκέα μαντεύεται φθόην· ἀτὰρ ἠδὲ ὁκόσοισι μὲν ἕλκος
μὲν οὐκ ἔστι ἐν πνεύμονι, ξυντετήκασι δὲ πυρετοῖσι
χρονίοισι, πυκνὰ δὲ καὶ σκληρὰ καὶ ἀτελέα
|