Lusus Trunculorum.

• Fontanus
• Rodolphus
• Brunetius
• Ferlatus

Heus, Rodolphe, ecquid animo tuo sedet latrunculorum ludus?

Egoquidem illo supra modum oblector nec negarem tecum aciebus decertare, nisi dies, sydus et amoena coeli facies ad deambulationes corporisque exercitia inuitaret. Proinde differamus huiusmodi dimicationes donec auster pluuius nos domi desidere compellat. Nunc vero accersitis aliquot nostrae farinae sodalibus, fixis metis, in hoc maeniali** spacio discum (si libet) librabimus, saluberrimum simul aera captantes.

En, opportune nobis sese offerunt Brunetius et Ferlatus, socii festiuissimi, quibus lusus magis cordi est quam studium.

Iamdudum perquirebam qui denariolis aut bessibus me exonerare vellent.

Minime vero. Nam te neque auidius quisquam lucrum odoratur ac occultat, neque dolentius amittit et [ 160 ] expromit.

Bona verba, quaeso, videris mihi ex tua voluntate aliorum animos metiri.

Agedum possitis calumnijs vultis nobis exerceri disco?

Aiunt huiusmodi lusus genere te omnibus antecellere; adde quod discos vestris pares in promptu non habemus. Proinde si vellitis nos vobis colludere, alium ludum capessamus oportet.

Ecce attulli vobis e vicinia trunculos seu quis malit pyramidulas aut turriculas.

Habesne et sphaeram concinnam? Heu, quam imparem et male tornatam.

Paruo pedi magnum calceum adaptas.

Aeque vobis ac nobis sine injuria seruiet.

Sed quaenam erit ludi lex?

Diuisi in binas partes sphaeram eminus a meta praefixa mittemus, tum cominus vbi ea desierit atque ita iaculando vtra pars prior quatuor et viginti trunculos [ 161 ] deiecerit ab altera duos quadrantes auferet.

O insignem legislatorem! Agite, sortiamur quomodo stabunt partes. Dii boni, quam pares! Nam, Ferlatus et Rodolphus non facile vinci se sinent.

Et nos, si animo fueris bono, non leuiter, vt spero, succ[c]umbemus.

Nunquam concedemus, Rodolphe, vt tu ludum prior auspiceris. Nam longe potiores haberes.

Experiendum igitur est quibus primum fors faueat: vter nostrum duum proxime sphaeram suum trunculum stiterit, eius erunt priores partes. En, vt bene ominabar, primum mihi ludendum. Spectate.

Hem, eminus ternos deiecit, cominus quaternos. Ego vero collimabo vt nouenum deiiciam, quem si vnicum ludo eiecero reliquis stantibus (sic habet ludi lex), iam hostem superauero.

O sodalis foelicissime, [ 162 ] quam recte collimasti, qui quem petebas dejeceris. Duodecim prostrauisti.

Sed et ego pro virili dabo operam vt eundem hostem prosternam. Heu, male cecidit, ternos tamen deieci. Nunc cominus ludendum. En, quini iacent.

Erige deiectos. Me miserum! Aberraui a noueno neque vllum deieci. Nihilominus hoc iactu spero aliquid promoturum: quaternos dirui.

Amabo, Rodolphe, fungere strenui officio.

Quaterni quos praecogitaueram reciderunt. Quini supersunt, en omnes deiectos.

Vah, quam aptus esses decutiendis nucibus: vix ita a forti decutiuntur pruna matura, aut a violento Borea poma.

Victoria sanequam dignissimi estis qui et felicitate et industria nobis praestatis.

Si te aut hic ludus aut coniuncta infelicitas fastidit, iteremus sortes. [ 163 ]

*** Satis hoc prolixo lusitatum est, breuiorem capessamus. Qui singulis iactibus plurimos trunculos sternet, ab omnibus teruncium auferet.

Hoc quoque modo cupio tentare fortunam. Cedo globum. Deieci ternos, succede, Ferlate.

Heus tu, cur me nuncupas?

Vt tollamus omnem iurgii molestiisque** ansam.

Quaternos deieci.

Quartus ille trunculus tactu sphaerae non est deiectus sed impulsu trunculi volantis.

Quicquid id est, cecidit, tu interea, lude.

Erige deiectos trunculos.

Refer pedem ad metam.

Quam es in re nihili curiosus.

Mea maxime refert plus minusue deiicias.

Ego etiam, cum tuae partes erunt, ita molestum cauillatorem, me tibi exhibebo: Nunc vero vt tu magis inuidia [ 164 ] crucieris, nouenum auferam.

Vah, nimis acerbi estis. Hoc non est recreare sed torquere se.

O sors, dirige globum. Hem, ceteris intactis mediam turriculam ludo expuli.

Heus, Rodolphe, afferisne mihi meum depositum?

Minime vero, vtere quantis poteris viribus et dexteritate.

Nisi ille trunculus simul cum noueno deiectus esset, reiterandum omnibus foret.

Heu, quam timui! Interea vici quadrantem.

Quoniam adhuc ignoramus quis in hoc lusus genere potissimum excellat, deponamus rursum singuli vel bessem, si lubet.

Imo semissem.

Sensim Rodolphe, nimium properas, non esset is ludus sed cruciatus, vbi tantum pecuniae veniret in discrimen.

Quem quicunque paucissimis iactibus omnes trunculos prostrauerit, lucrifaciet [ 165 ]

Equidem satius est sic ludere, ita nec nihil ludemus quod est insipidum, nec quod doleat quod est acerbum. Rodolphe, retorque sphaeram.

Non faciam, quia in manibus meis est, primus ludum aggrediar, vicenis omnes prostraui iactibus.

Nunc meae sunt vices, en deiectos quindenis.

Manete, ego denis, aufero brauium.

Discedo, exhaustus omni pecunia. Vos valete.