|
Sed posteaquam regina intravit, Archombrotum manu tenens, subito veluti monstro perculsa est. Nam ut primum Poliarchus Archombrotum aspexit vicissimque ab illo est cognitus - ô Fatum! - quae procella quodve fulmen celerius destinatos cursus exsequitur, quam tunc rabies et indignatio et avidus sanguinis furor, mutatis utriusque animis, vultus quoque corrupit? Ceu Medusam aspexissent steterunt immoti; mox trucibus oculis necdum tamen omnia impetui indulgentibus a fronte ad vestigia contemplationem deduxêre. Stupebant fremebantque attoniti. Quae haec enim deorum ludibria? Ut se mutuo colerent coivisse acerbissimos hostes, nec ingratiis in alterno vulnere immorituros? Repeteretne Poliarchus ab Archombroto Argenidem suam, quam vel nuptam vel extinctam credebat? Quicquid sanguinis pro Hyanisbe pugnans non fuderat, an tunc in illius calamitatem misceret sanguini Archombroti et indignam utroque orbaret solatio? Sed multo acrius fortunae diisque omnibus irascebatur Archombrotus, indignatus illi hosti se patriam atque matrem debere. Erubescebat ad pietatis et odii coeuntes affectus. Nam nec poterat nisi hominum ingratissimus urgere fatale cum Poliarcho dissidium nec illo felice vivere. Sensim in utroque exsuperabat insania, nec aliud praeter reverentiam Hyanisbes obstabat quin polluerent sanctitatem hospitii et vel nudis manibus nimis lenta arma praeverterent. Nec minus Arsidas viso Archombroto vires amiserat trepidansque: "Perimus, Gelanore. Nisi se medium aliquis genius immittat, sine scelere et sanguine non abibit hic dies. Is ergo Hyanisbes filius erat? Nemo scivit? Nemo nefastos occursus praevertit? O felix Sicilia, quae furores quos fecit saltem non aspiciet!"
|
