|
Ubi autem primo impetu mali sedato Arsidas loqui potuit, a medicis quaesivit quid de periculo suo, quid de itinere sentirent. Medici prospera esse signa ad valetudinem respondent, sed ventriculum et ceteros nervos, qui intemperie frigoris afflicti febrim toti sanguini asperserant, aliqua quiete recomponendos esse. Optime actum iri si non ultra quatriduum morbus profectionem differret. Ille cum diis questus tali in tempore moram offerri ad Iubam convertitur et: "Litteras, inquit, quas ad Regem Poliarchum habeo, nefas esse hic sisti meo casu. Si dabis qui viae duces sint, has statim per unum | unum ms., edd. pri. et sec., 1622, 1627, 1630, 1664; nuntium 1659, 1673 |
ex meis transmittam ad regiam. Hic deinde acquiescam patientius, donec ire per morbum licebit." Laudavit Iuba consilium addiditque praesto esse qui, quemcumque Arsidas destinasset, ad regiam comitarentur. Tum Arsidas fasciculum quaerere cui erant litterae Argenidis commissae. Prorsus is erat qui domestica mercenarii fraude perierat, quem ut a veste divulsum obstupuit et vidisse omnes negarunt, statim vires furiosa indignatio suffecit. Prohibentibus medicis exsiliit de lecto interminatusque est domesticis suis mortem, ni propere redderetur carissimum pignus. Urgebat insanus quaestionem, deosque appellabat et homines, nec sine suspicione circumspiciebat in Mauros qui primum aegrotanti adfuerant. Spoliatam deinde intuens vestem et nunc illam, nunc ora dilanians quaerebat quis familiarium proprius aegrotantem accessisset. Sed omnes adfuerant et tali in statu in pietate posuerant tangere collabentem. Tum demum eadem doloris acerbitas quae languentis robur intenderat, consumptis viribus, peius invalidum deiecit.
|
