Ioannis Barclaii Argenis Liber II

At rex gnarus quam gravis immineret Lycogenes quo die de damnatis sumebatur supplicium Eurymedem dimisit cum modico equitatu qui eum subito furto temptaret. Quippe Lycogenes post Eristhenem et Oloodemum captos nondum in bellum exarserat - multo quidem armatorum praesidio salutem tutatus - sed reconciliationis spem subinde subiciens, ut vel simulatione foederum captivos extorqueret a rege vel quasi implacabilem tyrannum differret maledictis. Ac ut efficacius crederetur bona fide pacem optare, Dunalbium litteris monuit ut ab acerbis consiliis regem averteret; absolveret ille captivos et quicquid suspicionis aut odii erat tranquillitati publicae daret. Dunalbius, his se litteris fidem habere dum simulat videturque quae erant mandata procurare apud regem, sua ipsius fraude Lycogenem lusit. Quippe ille fallendi spe et amicos a vinculis recipiendi tam lente cunctabatur, ut interim regi liceret suis rebus consulere. Tunc vero cum ad eum comprehendendum rex misit, non defuerunt ex coniuratis quidam qui adventum Eurymedis occuparent, nuntiantes de amicorum pernicie ipsiusque periculo. Cenae tunc tempus erat et convivium militaribus viris frequens. Ad quos ita Lycogenes: "Ne frustra convenisse vos putetis, commilitones, sepulchralem hanc cenam Eristheni et Oloodemo edidimus. Meleandri crudelitate perempti sunt et nisi quid opis in vobis est eadem tempestate corripior. En tyranni satellites paene pro foribus quibus mea pernicies mandata est. Quae sors inde vos maneat, quae optimos cives, neminem reor ambigere. Cum principum caedes ea audacia faciat, an modestius de ceteris decreturum conicias? Non vos ad salutem meam sollicito, commilitones, nisi cum vestra creditis esse coniunctam."