Ioannis Barclaii Argenis Liber II

Rapti statim in carcerem ut veneficii convictos idoneo supplicio cicuta conficeret. Illic tristi et ultima libertate exercuêre ius, quod ita pereuntibus leges indulserant. Diras igitur dicere regi; ultorem ciere Lycogenem; venerari Deos Manes ut hostes ad peiora servati hunc exitum sibi invideant. Inter haec anancaeum

anancaeum = Graece anagkaion, id quod uno haustu bibendum. cp. Plautus Rud. 363.

poculum aderat, quod prior Oloodemus de carnificis manu rapiens: "Age, inquit, propinemus Meleandro. Nos quidem eximus miserias, peius

peius ms., ed. pri., 1622, 1664; prius ed. sec., 1627, 1630, 1634, 1659, 1664b

hunc nostro fato oppressuri quam viventes voluisse existimat." His dictis non cunctanter totum hausit. Denuo impletum cum Eristheni porrigeretur, supercilium ille duxit et circumspiciens: "Ecquis, ait, amicos meos monebit Meleandro quid debeant?" Epoto veneno ambo a carnifice monentur ut quo facilius virus conciperetur venis minorique cruciatu occumberent, quantum carceris spatia sinebant ambulationem urgerent donec tibiis gravibus sentirent iam ab immo calorem excedere. Cum paruissent frigentibus mox pedibus procumbunt in lectum. Illic veneni nebulis imitantibus somnum, languebant sine sensu donec coxis iam exanimatis tamquam stimulo icti prodidêre lethalem vim ipsa intrantem vitalia. Nec multo post extincti sunt. Vulgati mox versus celeritate poetarum, quorum alii vili audacia plus iusto lacessebant perculsos; alii tamquam adhuc paenitentia in integro esset extinctos monebant, et de obitu iam exacto sero vaticinabantur. Minus haec carmina displicuerunt quae prolixius ambitionem quam ipsos reos notabant.