Alma soror Phoebi, quae nunc per confraga cursu Praecipitas, volucri mandas nunc vulnera ferro, Seu damam fortuna dedit seu fortius ira Intumet et nostri fugiunt tua tela leones; Numen iô nemorum, si te comitesque pudicas Casta domus castaeque iuvant pia iugera silvae, Exaudi, mitisque tuos agnosce, nec usquam Hic, Dea, silvicolis sit foeda licentia Faunis. Hos tibi sacramus lucos, haec surget honori Silva intacta tuo. Tu nostris annue donis. Et cum spumiferos iunctis in retia campis Impellemus apros, et cum tibi sacra feremus, Non occulta veni. Vel si invidiosa precamur, Huc ades, ô quo more licet, cursuquecursuque ms., ed. pri., 1622, 1664; cursusque ed. sec., 1627, 1630, 1634, 1659, 1664b, 1673 | tuorum Saepe canum et sacris aures latratibus ure. Hic Dryadum committe choros et Oreade multa Cinge latus. Nunc vos nemorum, nunc fontis in umbra Ludite, tunc magni qua subter viscera montis Antra per agrestes exudant frigida tophos. Illic si calidas exsolvet fibula vestes, Non erit Ogygius secretis arbiter undis, Cornua cui fingas. Non quem tibi vulnere parvo Terra necet, campis tumidus se tollet Orion. Nec pharetram vultusque tuos venator habebit Iuppiter, atque aliam caelo dabit improbus ursam. Hunc modo tu saltum Delo, Dictynna, sonanti Annumerare velis, Lyciaeque nivalibus arvis. Nec magis Eurotae, nec sis magis incola Pindi. Tum quaecumque suos Nympharum exegerit annos, In formas abitura novas, cum frondea fiet Arbor et erectis attollet bracchia ramis, Seu quercus seu laurus erit, fac, Delia, nostras Augeat haec silvas. Erisichthonis impia clades Hinc procul et lucus numquam sciet iste securim.
|