Ioannis Barclaii Argenis Liber I

Hic Timoclea: "Sed utcumque stent illi vel pereant, recidantque in sortem quam modo exuerunt. Vide potius quid ex hac effuse amandi caligine redundet in reges, quorum sive pernicies sive salus plerumque est publica. Equidem in aulae tropicis educata nihil frequentius accepi peritorum sermonibus, quam ingentis principis esse - et cui purpura oneri non sit - nemini adeo indulgere ut ipse in partes et factionum odia descendat. Nam cum illi qui in immensum regia manu subvecti sunt nimiae potentiae invidia laborent, sicque tegantur a domino ut peti nisi per illius latus non possint. Licentius turbae fiunt; rex ipse vellicatur et sub alieno nomine eo protervius vapulat, quo illi qui hoc audent patientiorem ad iniurias ex nimii amoris imbecillitate coniciunt. Sed nihil est ad caecitatis humanae contemplationem flebilius quam cum reges immensis his donis putant amari, cum potius si quid in illis quos sic extollunt verae amicitiae antea fuit, plerumque imprudens liberalitas exstinguat. Quamdiu enim regum amici sensu fruuntur laetae quidem fortunae sed modicae, et veluti fragiliores hederae arbore egent in quam recumbant, tamdiu regem incolumem volunt, vel quod ab eo pendeant vel saltem quod ab eius calamitate nihil utilitatis expectent. At postquam validiori trunco suae magnitudini nituntur, sensim ramos expediunt ab arboris nexu qua fulciente iverunt in altum, ut vel ea cadente stare sublimes possint. Suas, inquam, res a principis salute festinant seiungere, quemque illi debent amorem sibi impendunt. Quippe principem sciunt ab amandi furore revocatum posse horrere ad suos errores, et quam condidit potentiam ultro metuere. Denique propemodum esse fatale ut postquam rex summo illi fastigio quemquam admovit, alteruter ruat. Iam tum ergo ab ipso cavere incipiunt et futurae aemulationis suspicionem praesentibus dolis vindicant, eo commissa negotia flectentes non quo regis existimatio vel utilitas inclinant, sed unde sibi securitas in fortunam et proditum regem affulget. Esse tamen interdum virtutem quam haec felicitas non corrumpat, in exemplo est Poliarchus, qui nec fidem deseruit nec improbe exultavit in tanta fortuna, ut in hoc illius discrimine non aliam quam fatorum culpam inveniam." (Capitulum VII sequitur.)