Dicite, surgenti confinia litora Phoebo,
Quam nitidus vestris hic deus exit aquis?
Cum tingit virides hilari fulgore smaragdos,
Aut facit, ô adamas, te sibi luce parem,
Pallentemve onychem, varium vel iäspida miscet,
Vel cui purpureo nomen ab igne venit,
Caeruleasque notas et flammis implet et auro,
Ceu variat puras comptior Iris aquas.
Hae tamen haud uno cunctae sub litore gemmae
Nascuntur. Nam cui gloria tanta solo?
His nitet immensus Ganges, his flavus Hydaspes;
Est et Erythrai lucida concha sali.
Una omnes armilla tenet, par omnibus una,
Omnis in haec Oriens lucida texta coit.
Di superi! Pretium nitidae formamque coronae!
Quam volet amplecti tanta corona manum?
Ut natat in solidis lux alternata lapillis!
Oraque venantum quam bene gemma facit!
Dives en hic cervus, quem ditia tela fatigant,
Et leo, quem pretio cerne tumere suo.
Lemnius an nondum Telchines naufraga saxa
Artifici gemmas sic posuêre manu?
Digna quidem Iovis haec vibrare armilla lacerto,
Cum quatit imbrifera luce coruscus humum.
Ipsa, licet dives, placata hoc munere Iuno,
Poneret offensi iurgia saeva tori.
At te seu veri seu famae gloria tangit,
O quisquis tanta bracchia dote coles,
Vince animo censum, ne haec optima saxa putentur,
Tuque genus Pyrrhae vilior esse lapis.
|
