|
Inter hos dies Argenis, ut erat imperatum, comitante Ibburrane qui tunc forte negotiorum causa in regia erat Epeircten profecta est. Nec multo post Meleander, cum in idem oppidum se conferret, ingens vitae periculum adivit, sive suorum fraude sive fatorum consilio gratiam et favorem Archombroto quaerentium. Lacus erat passuum non plus mille in ambitu, placidis quidem et facilibus ripis sed aqua deinde praealta et instabili fundo. Ad illum regis auriga declinavit tamquam via magis aprica ducturus. Frequentia curuum qui illic quotidie agebantur multis orbitis notabilis ne quid timeretur effecerat; cum ecce regis equi, seu sponte consternati seu culicum palustrium stimulis acti aut denique proditione ductoris, quassatis alte iubis et periculose arrecti viam in lacum praecipitant, omnibus quidem qui in comitatu erant pavidissima vociferatione certantibus, sed pauci ferebant auxilium, sive intempestivo metu sibi cavebant sive subiti atrocitas periculi vires torpentibus eripuit. Inter illos qui ruentem per devia currum cum fide sequebantur, nemo Archombroti celeritatem aequavit. Nunc aurigam ille monere ut acrius equis obsisteret, nunc regem ut ab curru in aquas desiliret nondum hominis mensuram aequantes. Ferebatur interim currus primasque iam rotas altior aqua suppresserat. Tum vero Archombrotus virile facinus ausus, quia impeditus fluctibus equus tardius eum vehebat, se in lacum pedes misit. Ad vicinum deinde currum praecipitans volentem Meleandrum arrepta pone veste tam mature detraxit, ut eodem ferme momento lacus subita voragine desidens totos cum vehiculo equos absorpserit. Archombrotum regis pondus in se e curru collabentis afflixerat, tum ex pingui argilla lubricum fundum et ipsius aquae instabilis moles quae perveniebat ad humeros. Nec minus rex laborabat sua vestigia obfirmare. Ita luctantibus simillimi inter se invicem haerebant, cum iam prope cedentes incumbentibus undis celerrimi amicorum eripiunt.
|
