Metamorphoses By P. Ovidius Naso
Edited by:
Hugo Magnus
Gotha (Germany) Friedr. Andr. Perthes 1892
Perseus Documents Collection Table of Contents
Book 2
Book 3
Book 4
Book 5
Book 6
Book 7
Book 8
Book 9
Book 10
Book 11
Book 12
Book 13
Book 14
Book 15
Funded by The Annenberg CPB/Project |
|
Book 14
Has ubi praeteriit et Parthenopeia dextra
moenia deseruit, laeva de parte canori
Aeolidae tumulum et, loca feta palustribus undis,
litora Cumarum vivacisque antra Sibyllae
[105] intrat, et ut manes veniat per Averna paternos,
orat. At illa diu vultum tellure moratum
erexit tandemque deo furibunda recepto
magna petis dixit, vir factis maxime, cuius
dextera per ferrum est, pietas spectata per ignes.
[110] Pone tamen, Troiane, metum: potiere petitis
Elysiasque domos et regna novissima mundi
me duce cognosces simulacraque cara parentis.
Invia virtuti nulla est via! Dixit et auro
fulgentem ramum silva Iunonis Avernae
[115] monstravit iussitque suo divellere trunco.
Paruit Aeneas et formidabilis Orci
vidit opes atavosque suos umbramque senilem
magnanimi Anchisae; didicit quoque iura locorum,
quaeque novis essent adeunda pericula bellis.
[120] Inde ferens lassos adverso tramite passus
cum duce Cumaea mollit sermone laborem.
Dumque iter horrendum per opaca crepuscula carpit,
seu dea tu praesens, seu dis gratissima dixit,
numinis instar eris semper mihi meque fatebor
[125] muneris esse tui, quae me loca mortis adire,
quae loca me visae voluisti evadere mortis.
Pro quibus aerias meritis evectus ad auras
templa tibi statuam, tribuam tibi turis honores.
Respicit hunc vates et suspiratibus haustis
[130] nec dea sum dixit nec sacri turis honore
humanum dignare caput; neu nescius erres,
lux aeterna mihi carituraque fine dabatur,
si mea virginitas Phoebo patuisset amanti.
Dum tamen hanc sperat dum praecorrumpere donis
[135] me cupit, elige ait, virgo Cumaea, quid optes:
optatis potiere tuis. Ego pulveris hausti
ostendi cumulum: quot haberet corpora pulvis,
tot mihi natales contingere vana rogavi;
excidit, ut peterem iuvenes quoque protinus annos.
[140] Hos tamen ille mihi dabat aeternamque iuventam,
si venerem paterer: contempto munere Phoebi
innuba permaneo; sed iam felicior aetas
terga dedit, tremuloque gradu venit aegra senectus,
quae patienda diu est (nam iam mihi saecula septem
[145] acta vides): superest, numeros ut pulveris aequem,
ter centum messes, ter centum musta videre.
Tempus erit, cum de tanto me corpore parvam
longa dies faciet consumptaque membra senecta
ad minimum redigentur onus: nec amata videbor
[150] nec placuisse deo; Phoebus quoque forsitan ipse
vel non cognoscet vel dilexisse negabit:
usque adeo mutata ferar, nullique videnda,
voce tamen noscar; vocem mihi fata relinquent.
|
|