Satyrarum libri
By Quintus Horatius Flaccus
Edited by:
C. Smart
Philadelphia Joseph Whetham 1836
Perseus Documents Collection Table of Contents
Ad Maecenatem: Omnibus, maxime vero avaris, sortem suam gravem esse.
Improbus, dum vitia quaedam declinant, in contraria incidere.
In amicorum vitiis connivendum, neque peccata omnia in sclerum numero ponenda.
Satyricorum poetarum, ac suam praesertim, in scribendo licentiam excusat.
Iter quoddam suum Roma Brundusium usque singulari cum festivitate describit.
Ad Maecenatem: de vera nobilitate
Rupilii et Persii rixam facete describit.
Conqueritur Priapus Esquilinum montem veneficarum incantationibus infestari.
Quantas ab importuni hominis loquacitate habuerit molestias.
Suam de Lucilio iudicium tuetur, et egregia scribendarum satyrarum praecepta aspergit.
Fingit se cum Trebatio deliberare utrum a scribendis satyris abstineat.
De frugalitate
Collocutus cum Horatio Damasippus hoc Stoicae philosophiae paradoxum probat: omnes propemodum homines insanire.
Catii nesciocuius fatuitatem irridet, qui summam hominis felicitatem in arte culinaria poneret.
Hereditatum captatores quibus artibus uterentur faceto Ulyssem inter et Tiresiam dialogo exponit.
Rusticani otii commoda cum urbanae vitae molestiis contendit.
Horatii servus libertate usus Saturnalitia festive illum et acriter obiurgat.
Avarum inepte prodigum salse describit.
Funded by The Annenberg CPB/Project |
|
Poem 10
Nempe inconposito dixi pede currere versus
Lucili. quis tam Lucili fautor inepte est,
ut non hoc fateatur? at idem, quod sale multo
urbem defricuit, charta laudatur eadem.
[5] nec tamen hoc tribuens dederim quoque cetera; nam sic
et Laberi mimos ut pulchra poemata mirer.
ergo non satis est risu diducere rictum
auditoris; et est quaedam tamen hic quoque virtus.
est brevitate opus, ut currat sententia neu se
[10] inpediat verbis lassas onerantibus auris,
et sermone opus est modo tristi, saepe iocoso,
defendente vicem modo rhetoris atque poetae,
interdum urbani, parcentis viribus atque
extenuantis eas consulto. ridiculum acri
[15] fortius et melius magnas plerumque secat res.
illi, scripta quibus comoedia prisca viris est,
hoc stabant, hoc sunt imitandi; quos neque pulcher
Hermogenes umquam legit neque simius iste
nil praeter Calvum et doctus cantare Catullum.
[20] 'at magnum fecit, quod verbis Graeca Latinis
miscuit.' o seri studiorum, quine putetis
difficile et mirum, Rhodio quod Pitholeonti
contigit? 'at sermo lingua concinnus utraque
suavior, ut Chio nota si conmixta Falerni est.'
[25] cum versus facias, te ipsum percontor, an et cum
dura tibi peragenda rei sit causa petilli?
scilicet oblitus patriaeque patrisque Latini,
cum Pedius causas exsudet Poplicola atque
Corvinus, patriis intermiscere petita
[30] verba foris malis, Canusini more bilinguis.
atque ego cum Graecos facerem, natus mare citra,
versiculos, vetuit me tali voce Quirinus
post mediam noctem visus, cum somnia vera:
'in silvam non ligna feras insanius ac si
[35] magnas Graecorum malis inplere catervas.'
turgidus Alpinus iugulat dum Memnona dumque
diffingit Rheni luteum caput, haec ego ludo,
quae neque in aede sonent certantia, iudice Tarpa,
nec redeant iterum atque iterum spectanda theatris.
[40] arguta meretrice potes Davoque Chremeta
eludente senem comis garrire libellos
unus vivorum, Fundani, Pollio regum
facta canit pede ter percusso; forte epos acer
ut nemo Varius ducit, molle atque facetum
[45] Vergilio adnuerunt gaudentes rure Camoenae:
hoc erat, experto frustra Varrone Atacino
atque quibusdam aliis, melius quod scribere possem,
inventore minor; neque ego illi detrahere ausim
haerentem capiti cum multa laude coronam.
|
|
