Ex antiquissima Scotorum familia patrem habuit Guillelmum Barclaium insignem non modo Mariae Stuartae Reginae gratia sed etiam iurisprudentiae peritia et commercio litterarum. Regina in carcere languente et religione avita Catholica in Scotia marcescente Guillelmus Lutetiam Parisiorum anno 1571 migravit, inde Mussipontum accessit ubi iuris civilis scholae praefectus est. Litteris ab Iacobo Scotiae rege de nobilitate eius acceptis Guillelmus Annam de Malavilla, feminam nobilem Lotharingiae, in matrimonium duxit, ex quo matrimonio Iohannes noster natus est anno 1582. Peritissimi iurisprudentiae patris sententias filius saepissime inseruit in dialogis Argenidis, quales de amicitiis regum, de legatis eligendis, de sectariis reprimendis, de potentia Optimatum continenda, inter alia.
Iohannes Barclaius in Iesuitarum scholis purissimas Musarum doctrinaeque aquas hausit, quas lectoribus posteris in libris eius propinaret. Vicesimo aetatis anno Thebaidem Statii notis illustravit (In P. Statii Papinii Thebaidis Libros IIII Commentarii et in Totidem Sequentes Notae, Mussipontum 1601), ex quo fonte locutiones plurimas in Argenide postea usurpatas extraxit. Paulo post cum patre in Angliam rediit ubi exceptus est a Jacobo iam Angliae et Scotiae rege, quem alliciebat carminibus eius (Regi Iacobo primo carmen gratulatorium, 1603). Quamquam ut Catholicus a regis religione differret, in proprio (ut videtur) amicitiae gradu in Aula Anglica fuit, et in regis nomine legationes obivit ad multas Europae partes, quas postea in opere Icon Animorum (anno 1614) descripsit, cuius operis lepidissimi nova editio magnopere desideratur. In hoc opere mores geniumque omnium nationum, Scotorum, Anglorum, Gallorum, Turcorum, aliorumque plurium gnaviter expressit.
Anno fere 1605 in Anglia habitans uxorem duxit, Aloysiam Debonnaire Francogallicam, ex quo matrimonio nati sunt novem liberi. Poemata Sylvae scripsit, opusculum de Coniuratione Anglicana (Anglice Gunpowder Plot) Regi Jacobo dedicatum, et Euphormionis maiorem partem, quod opus paucos abhinc annos in lucem editum est a Davido Fleming (Euphormionis Lusinini Satyricon (Euphormio's Satyricon) 1605-1607, Nieuwkoop Holland 1973). Leges adversus Catholicos promulgatas timens ne liberis in Anglia natis obessent, anno 1615 iterum solum vertit, primum Galliam, mox Romam peregrinationis metam destinavit, scilicet ut patronum novum illic inveniret. In Argenide viros Romanos praeclarissimos consulto introduxit sub fictis nominibus, quales sunt Ibburranes pro Barbarino, mox Papa Urbano VIII, Antenorius pro Antonio Querengo, poeta notissimo qui postea epitaphium in morte Barclaii scripsit, Dunalbius pro Cardinale Ubaldino, et alii. Romae per quinquennium cum vixisset, post annuam pensionem cum titulis honorum a Paulo V ei et maiori natu filio impertitam febris aestu decessit anno 1621, quo anno Argenis Parisiis primum edita est. Romae in ecclesia Sancti Onofri sepultus est auctor noster. Filius eius abba creatus anno 1673 mortuus est.
Ad immortalitatem Barclaii una sufficiet eius Argenis. In multis editionibus lingua Latina impressis et in versionibus in omnes linguas recentes factis nomen eius pervulgatum est. Rex Iacobus ipse Beniaminum Ionson, scriptorem praeclarissimum illius aetatis opus vertere iussit, sed illa versio apud typographum combusta est, damnum litteris Anglicis lamentabile. Aliae mythistoriae in quibus res postea a personis Argenidis gestae scriptae sunt, e quibus praecipua est Archombrotus et Theopompus, sive Argenidis secunda & tertia pars, ubi de institutione principis (Lugd. Batv. et Roterod.: Ex officina Hackiana, 1669) a Gabrielo Bugnotio, qui in eodem volumine editionem quoque luculentissimam Argenidis cum vita brevi Barclaii edidit. Saeculo octavo decimo ultimae editiones et versiones Argenidis apparuerunt, quam ob rem gaudemus quod opus illud nunc in publicum prodit hac forma electronica.
